Andrea

Andrea en ik hebben elkaar nog niet eerder gesproken. We groeten elkaar wel als zij met haar kinderen in de bakfiets langs komt in de straat. Ze is een opgewekte vrouw die makkelijk lacht. Aan de telefoon verteld ze over haar leven in Den Haag, dat 11 jaar geleden begon. Samen met haar man Oliver verhuisde ze toen vanuit Duitsland.

Sinds drie jaar woont zij bij ons in de straat. Ze vindt het heerlijk hier. Het is heerlijk om zo dicht bij zee te wonen. Zo’n stad is in Duitsland niet te vinden. Den Haag was in eerste instantie niet een bewuste keuze. In Duitsland was het destijds minder fijn om  in de zorg te werken. Ze kwamen in Nederland terecht met de bedoeling om één, misschien twee jaar te blijven. Maar het bevalt haar goed. Ze zou de zee niet meer willen missen.

Als psychotherapeut werkt Andrea bij PsyQ aan de Lijnbaan. Vanachter een spatscherm van plexiglas praat Andrea nu met haar patiënten. Anderen ziet zij op haar laptop. Dat zijn flinke barrières waar zij eerst niet aan wilde. Veel te afstandelijk. Maar het werkt goed genoeg en het kan nu even niet anders. Ze ziet hoe de Corona stress, die wij allemaal wel een beetje voelen, enorme impact heeft op mensen met psychische problemen.  De klachten van patiënten nemen toe, zoals stemmingsklachten, angsten of slaapproblemen.

Je zal maar smetvrees hebben. Dan wordt je nu flink bevestigd in je wereldbeeld. Alle voortgang die Andrea boekte richting een ‘normaal leven’ is nu in één keer weggevaagd. En iemand die toch al moeilijk contact kan maken wordt dat nu bijna verboden. Zelfs een praatje met de bakker, voor sommigen het enige contact op een dag, wordt gehouden van achter plexiglas.

‘Social distancing’ is het mantra. Andrea wordt zó boos van die term. Hoe zo ‘Social’? Fysiek afstand houden! Dat is nu belangrijk. En juist niet ‘social’ want wij hebben elkaar hard nodig. Ja, we moeten afstand houden maar elkaar nog steeds nabij blijven. Mensen die toch al geïsoleerd leven, staan er nu helemaal alleen voor. En dat is voor niemand gezond. Andrea heeft gelukkig een lieve man en kinderen om even te knuffelen en mee te praten. Die rijkdom heeft niet iedereen.

Haar familieleden en vrienden wonen ver weg en ze mist ze. Waar Andrea de eerste weken niet wist hoe die afstand te overbruggen is het toch gelukt. Beeldbellen is echt een uitkomst. En omdat iedereen daaraan moet geloven maakt het ook geen verschil of je in een ander land zit of in dezelfde stad. Ze is verbaasd hoe snel je aan een situatie kan wennen. Zo wordt een verjaardagsfeest van een vriendin in Duitsland toch gevierd, maar dan online. Echt proosten met klinkende glazen komt later nog wel eens. 

Wij kunnen aan de meest vreemde situaties wennen. Andrea heeft in deze Coronacrisis geleerd om te denken in mogelijkheden, over wat er wel kan in plaats van wat er niet kan. Dat is een mooie les die ze aan deze crisis heeft overgehouden.