Conny

Conny werkt in de zorg, op een woongroep van 20 cliënten met niet-aangeboren hersenletsel.

 Zij en haar partner Wim werden het al snel zat om thuis op de bank Netflix te kijken. Ze bedachten andere activiteiten om zich bezig te houden. Het werd schaken. Eén avond, want daarna werd Wim verkouden en leek het Conny verstandiger om wat meer afstand te houden. Gezien haar werk heeft zij natuurlijk een extra verantwoordelijkheid naar haar collega’s en cliënten. Haar leven is nu nog niet erg veel veranderd want overdag gaat zij naar het werk en ‘s avonds is zij thuis. Ze werkt nu wel zes dagen in de week, want er zijn een paar collega’s door ziekte uitgevallen.Met een klein team van 9 op het rooster, moeten iedereen inspringen als een collega plotseling uitvalt. Het werk kan niet stoppen want de bewoners hebben ze elke dag hard nodig. Zij zijn volkomen afhankelijk van hun begeleiders.  

Conny en haar collega’s doen er alles aan om niet ziek te worden. Er hangt nu te veel van af. Daarom hebben ze onderling heel strenge afspraken gemaakt waar iedereen zich aanhoudt. Zo worden alle sociale contacten gemeden en wordt er heel hygiënisch gewerkt. Pas als ze verkouden zijn en meer verhoging dan 38˚ Celsius hebben mogen ze zich ziek melden. Niet ziek worden is ‘makkelijker’.

Samen proberen ze de sfeer erin te houden. Nu de dagbesteding dicht is moeten de bewoners thuis worden bezig gehouden. Dat is heel lastig want daar hebben ze niet voldoende ruimte of mensen voor. De algemene ruimte is ook uit voorzorg gesloten en dat betekent dat bewoners vaak op hun kamer zitten met de tv aan.  Het team van Conny wordt wel steeds creatiever in het bedenken van oplossingen. Daarnaast zorgt het werk ook voor een fijne afleiding. Sommige bewoners weten gewoon ook niet wat er buiten afspeelt, wat dan wel weer mee helpt. Met humor en collegialiteit slaan ze zich er door heen. Het is elke dag enorm schakelen maar vooralsnog gaat het goed, zegt Conny trots.

Applaus

 Vorig jaar waren de mensen die in de zorg werken het zat om onderbetaald en ondergewaardeerd te zijn. Ze gingen demonstreren in Den Haag. Conny kon niet, zij stond ingeroosterd. Daarom viel het applaus van dankbaarheid uit de straat haar vorige week zo goed. Ze deelde het filmpje met haar collega’s.Het is wat onwerkelijk om nu benoemd te zijn als een van de vitale beroepen. Maar Conny is de eerste om te zien dat dat niet alleen om de zorg gaat. Zij heeft zelf ook heel veel waardering voor de kassière achter hun plexiglas scherm maar ook voor iedereen die thuis blijft en 1,5 meter afstand houdt. We moeten het uiteindelijk samen doen. Conny voelt de onrust van de onzekerheid. Om beurten trekken angst, onzekerheid en hoop aan haar. Corona is onzichtbaar en kan heel ernstige gevolgen hebben maar bij de meeste mensen zullen de symptomen gelukkig licht zijn. Hoe geef je dat een plek? Voor zichzelf is ze niet bang, maar wel voor haar bewoners die zoveel kwetsbaarder zijn dan wij.