Johannes

Johannes is met pensioen en er is in deze periode voor hem niet heel veel veranderd. Wil, zijn vrouw, is medisch pedicure en kan nu niet werken. Johannes zegt lachend dat hij nu eindelijk een keer de trap kan schilderen. Normaal is de trap bezet door de clienten die op en neer lopen naar de praktijk. Wil en Johannes zijn samen de praktijk aan het opruimen en kijken hoe de pedicurepraktijk weer kan opstarten in een anderhalve meter situatie.

Verder gaat het z’n gangetje. Hoewel Johannes gezien zijn leeftijd in de risicogroep valt, is hij niet angstig. Hij probeert zich aan de regels te houden. Hij wast vaak zijn handen en mijdt contacten. De Albert Heijn heeft een seniorenuurtje ’s ochtends vroeg en dan doet Johannes de boodschappen. Tussendoor gaan Wil en hij vaak op pad. Ze fietsen of rijden naar Meer en Bos of Ockenburgh. Ze nemen een boterhammetje mee en een drankje en gaan daar op een bankje zitten.

Johannes is met zijn gezin in 1986 in de straat komen wonen. De wijk had een slechte naam. De Rabobank wilde zelfs geen hypotheken verstrekken in dit postcodegebied. Van vrienden en familie kregen ze veel vragen of ze wel hierheen moesten verhuizen. Er woonden destijds weinig gezinnen met kinderen, maar dat veranderde al gauw. De straat werd levendig en de buren leerden elkaar kennen. Ieder jaar werd het er prettiger om te wonen. Toen er een straatfeest werd georganiseerd kwam de burgemeester langs op de fiets om te kijken. De toon was gezet. Elk jaar moest het straatfeest groter en specialer worden dan het jaar ervoor. Iedereen deed mee. De hele straat werd afgezet en een schaapsherder met een kudde schapen vulde de straat. Johannes ziet een vergelijking tussen deze Coronatijd en toen. Veel kinderen spelen op de stoep in groepjes, net als zijn kinderen vroeger deden. Nu clubjes, bso en sporttraining er niet zijn, vinden de buurtkinderen elkaar weer op straat.

Johannes ziet zichzelf als een optimistische cynicus. Dat klinkt tegenstrijdig, maar dat valt wel mee. Hij is cynisch naar het verleden en optimistisch naar de toekomst. Hij blijft vertrouwen houden in de mensheid en gaat uit van het goede van de mens. We draaien onszelf wel in de knoop met de manier waarop we georganiseerd zijn. Dat geldt voor economische zaken maar ook voor praktische. Hierbij put hij uit zijn eigen ervaring toen hij werkte op het Ministerie van Economische Zaken. In de jaren zeventig hielden ze een lijst bij van vitale productbedrijven en vitale producten. In tijden van nood moest er een voorraad zijn van deze producten. Als we nu nog zo’n systeem hadden gehad, was er geen tekort geweest aan mondkapjes. In de jaren tachtig is dit systeem komen te vervallen en werd marktwerking belangrijker. Bovendien werd gedacht dat producten bij een tekort wel in China besteld konden worden. Je kan zien dat dit dus ook fout kan gaan. 

Johannes is enthousiast over het basisinkomen waardoor iedereen nu ook verzekerd was geweest van een inkomen. Als het basisinkomen wordt ingevoerd is aan een ieder om te zorgen of hij er meer van maakt. Er zijn genoeg mensen die zeggen dat ze niet veel nodig hebben. Mensen die tijd vrij willen maken voor hobby’s, maatschappij of tijd willen hebben om een naaste te helpen. Het lijkt hem geen gekke gedachte. De ervaringen die wij opdoen in het Corona tijdperk werpen hier weer een andere licht op. Zo is er ook in deze tijd voldoende om over na te denken.