Na 8 jaar hard werken is Manon begin maart gepromoveerd aan de University of Liverpool. Ze kreeg het nieuws via de mail. En dat was dat. Geen feest, geen podium, geen toga, geen familie.
Op haar werk mocht niemand haar feliciteren met een hand of een knuffel, want ze was net ziek geweest. Een glaasjes champagne, dat was alles waarmee zij het kon vieren.
Omdat zij ziek was geweest, deden ze thuis de deur dicht en namen de quarantaine behoorlijk serieus. Het nieuws over het virus was nog vol op in ontwikkeling. Half Nederland liep nog samen over het strand. Manon en haar man Allard begonnen met online boodschappen te bestellen en thuis werken. Alleen voor het hoogste nodige kwamen ze de deur nog uit.
Inmiddels is Manon allang weer beter. Of het nu Corona was of gewoon een ander virus weet ze niet zeker. Ze moet net als anderen wennen aan het thuiswerken en juf spelen voor Tygo. Ze pakte dat meteen zeer gestructureerd aan, noem het beroepsdeformatie. Manon is bij de Haagse Hogeschool verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van een Master programma (MBA). Ze kan goed plannen. Voor haar zoontje heeft zij dan ook een prachtig weekschema en dagplanning gemaakt om hem, en haar, wat hou vast te geven. Ze werden er beide behoorlijk gestrest van. Ze kwam er achter dat juf zijn van een groep 3 wel een andere skill set vereist. Ze besprak het met de school en Tygo’s juf wees erop dat hij toch echt op een Montessorischool zat en dus prima zelfstandig kan werken. Een strak schema is helemaal niet nodig. Tygo is al gewend zelf te kiezen waar hij de dag mee begint. Ze kon de touwtjes wat laten vieren.
“Ze heeft al eens getraind voor deze lockdown”
Ze mist haar ouders. Ze wonen in Eschede, dat is net te ver om even heen te rijden om naar het balkon te zwaaien. En als zij ze ziet zou ze zó graag een knuffel geven. Ze kan maar beter afwachten en nu niet gaan.
Bovendien hebben ze zo’n situatie al eerder meegemaakt. Manon en Allard hebben 8 jaar in Qatar gewoond, Tygo is toen ook geboren. Toen zag ze haar ouders ook maanden niet. Manon weet ook hoe het is om lang thuis te moeten zitten en maar sporadisch naar buiten te gaan. In Qatar was het de hitte die haar binnen hield. Of anders de Ramadan waardoor de straten overdag volkomen verlaten zijn. Ze is dus al getraind voor deze lockdown en realiseert zich dat ze het goed heeft; het is geen oorlog, de winkels vol liggen en je rustig naar buiten kan om een frisse neus te halen.
We zijn een stuk flexibeler dan we konden vermoeden. In no time werken en leren we vanuit huis. Zo gonst al jaren het idee op de Haagse Hogeschool van Blended Learing, een mix van verschillende manieren van leren waaronder ook online leren. Het stond al tijden op de lijst om te worden geïmplementeerd maar niemand zag er de urgentie van in. Opeens was het in één weekend, toen we hoorden dat de scholen dicht gingen. Op vrijdag werd er overlegd en op maandagochtend is om 10 uur de eerste les online gegaan.
Nu kunnen we niet meer terug. We hebben er allemaal van geproefd. Er is geen goede reden meer om ’s ochtend om 8 uur achteraan in de file aan te sluiten.
Manon vindt het fijn dat ze zoveel met Allard en Tygo samen is. Normaal zie je elkaar maar weinig in een week. Nu ziet ze wat Tygo voor werkjes doet op school en omdat Allard ook regelmatig zijn handen uit de mouwen steekt, knapt het huis er ook van op. Op straat tonen we belangstelling en houden we rekening met elkaar. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en dat schept een band. Op het balkon en op straat praat zij langer met haar buren dan voorheen. Manon heeft dat contact nodig en geniet er van. Anders krijgt ze cabin fever.